Recent

27 jan 2017 - 7 mei 2017 : JONG GELEERD! AN INTIMATE EYE Collectie Swagemakers . Centraal Museum Utrecht

16-17-18-19 feb : BAD Belgium Art and Design ( Galerie DESSERS ) . ICC Gent.

25 feb - 30 apr.: Who's bad ? Groepsexpo Galerie Dessers . Leuven.

04 mrt- 02 apr 2017: "Kwetsbare portretten". ART-Singel-100. Amsterdam

05 mei- 11 juni 2017 : Groepsexpo. 10 jaar Galerie Wilms . Venlo.

31 mei- 5 juni 2017 : RAI Amsterdam

10 sep- 15 okt 2017 : Zuiderburen . Groepsexpo . Galerie Paul WILMS Venlo.

dec. 2017 : Solopresentatie Galerie De Buck Gent.

LINK facebook

After the kiss. 70-50 cm

De la lumière pour passer d'un mauvais à un bon souvenir. 85-60 cm

Impossible de voir sans X . 40-30 cm

La boite. 40-50 cm

BAD Belgium Art and Design ( Galerie DESSERS ) . ICC Gent.

Le manteau de l’art als schuilplaats en als artistiek habitat.

Een reeks zelfportretten toont "de universele kunstenaar” in zijn eenzame zoektocht. De zoektocht van iemand die zijn artistiek cocon spint en zich daarin nestelt. Elk beeld wordt ondersteund door tekstfragmenten uit de dagboeken van Louise Bourgeois.

"L’art c’est l’acceptation de la solitude."

"J’ai besoin de mes souvenirs. C’est ma documentation. Je veille sur eux."

"La chenille sort la soie de sa bouche, construit son cocon et meurt quand il est terminé. Le cocon a épuisé l’animal. Je suis le cocon. Je suis mon oeuvre. Je n’ai pas de moi."

Daartegenover staan kleinere werkjes. Deze tonen anonieme mannen in witte stofjassen die precies diezelfde werken komen afhaken, verhuizen, verhandelen, presenteren, enz… Dit is het moment dat de galeriehouder het recente werk komt ophalen voor een tentoonstelling . De werken verlaten plots het vertrouwde atelier en krijgen een nieuwe bestemming ... mijn gevoel wil het één, mijn verstand het ander... dualiteit alom.

J'ai besoin de mes souvenirs... Je veille sur eux. C'est ma documentation. 100-70 cm

L'histoire de chaque tableau 30-24 cm

Les travaux préparatoires pour la foire d'art. 40 - 30 cm

Le cadre qui entourne la peinture, porté par le peintre et son galeriste. 30-24 cm

The ART couch . 19 febr 2017

Niet te missen op de BAD beurs: het nieuwste werk van Hervé Martijn

Moeder waarom maken wij kunst? Het is een vraag van filosofische en existentialistische aard die heel wat kunstenaars zichzelf stellen. Deze overpeinzing vormt dan ook de kern van een reeks nieuwe werken van Hervé Martijn.

In zijn zelf-reflexieve vraag naar de aard en de oorsprong van het kunstenaarschap liet Hervé Martijn zich inspireren door twee andere kunstenaars: Francisco de Zurbarán en Louise Bourgeois. Zurbarán, een Spaanse kunstenaar uit de 17e eeuw, die vooral Heiligen en geestelijken schilderde. Ook monniken in pij maken deel uit van zijn oeuvre. In de nieuwe werken van Martijn vinden we anonieme figuren, ontdaan van een aangezicht, met witte kapmantel, die sterk lijken op monniken. Deze symboliseren de kunstenaar. De kapmantels stellen op hun beurt de mantel der kunst voor. Op die manier ontstaat er een zowel een visueel als metaforisch verband tussen de geestelijke en de kunstenaar. Niet te verwonderen want het kunstenaarschap is inderdaad een roeping. Ik geloof dat kunstenaars veel gemeenschappelijk hebben met religieuzen. Net als een geestelijke is de kunstenaar een soort van uitverkorene, ingewijd in een mysterie, maar hij is vooral contemplatief. Vandaar ook volgend citaat dat we op een van de werken terugvinden : “L’art c’est l’acceptation de la solitude” Martijn thematiseert de eenzaamheid van de kunstenaar en toont de schilder als een kluizenaar, onbegrepen en op zichzelf aangewezen, die zijn heil zoekt in de kunst. De werken van Hervé Martijn zijn op zich al bijzonder poëtisch. Dat aspect wordt versterkt door subtiele opschriften die op de rand van het doek zijn aangebracht. Het zijn fragmenten uit het dagboek van Louise Bourgeois; poëtische en filosofische reflecties over wat het betekent om een kunstenaar te zijn: “La chenille sort la soie de sa bouche, construit son cocon et meurt quand il est terminé. Le cocon a épuisé l’animal. Je suis le cocon. Je suis mon oeuvre. Je n’ai pas de moi.”
De kunstenaar wordt hier vergeleken met een rups die zichzelf voorziet van een zelfgesponnen, beschermende cocon. In die zin kan het maken van kunst ook als een vorm van escapisme gezien worden. Tijdens het schilderen wordt eveneens een geheel eigen universum geschapen, waarin de schilder zich kan verschansen en afschermen van de buitenwereld en de harde realiteit. Het maken van kunst is niet enkel een scheppingsproces, het is ook een vorm van zelfbescherming.
Kleinere schilderijen treden in dialoog met de ‘portretten’ en vormen er een complementair geheel mee. Daarop is te zien hoe mannen met witte labojassen zeulen met schilderijen – miniatuur versies van de grotere uitgestalde werken – of met lege kaders. Martijn representeert hier het moment waarop de galeriehouder het werk komt ophalen. De creaties worden losgerukt van hun geestelijke vader en zullen hun eigen leven leiden. Anderzijds gaat het hier ook over een zwaarder beladen bezorgdheid: wat zal er gebeuren wanneer de kunstenaar uiteindelijk zijn aardse leven inruilt voor een andere wereld? Hoe zullen zijn werken worden bewaard en verzorgd? Door wie en voor hoe lang zal de kunstenaar worden herdacht? Het is een preoccupatie waar niet enkel kunstenaars mee kampen, maar waar elk menselijk wezen intrinsiek voeling mee heeft.

De beelden en weergegeven emoties komen voort uit introspectief onderzoek van de kunstenaar, zoals we het van Martijn gewoon zijn. Innerlijke smart en mentale perturbatie vormen nog steeds de kern. Daar waar in zijn eerdere werken de kwetsuren vaak letterlijk werden weergegeven door schaafwonden, bekraste lichamen en bloed, wordt de pijn nu nog meer gecultiveerd. Kwetsuren worden nu verhuld door kleding. Hierdoor krijgt de psychische weerklank de bovenhand. Het gaat over onuitgesproken, onderdrukte gevoelens en verlangens waar in de hedendaagse maatschappij nog steeds een groot stigma op rust: psychische onrust, angst, neerslachtigheid en de daarmee gepaard gaande isolatie van de buitenwereld. De figuren geven de indruk Einzelgangers te zijn, poètes maudits. Ze sluiten zich vrijwillig af van de ‘realiteit’ die hen omgeeft met behulp van hun figuurlijke mantel en bevinden zich in hun eigen wereldje, een heel eigen geconstrueerde kosmos. Martijn weet de toeschouwer zoals steeds eindeloos te capteren. Het aanschouwen van zijn werken brengt een haast meditatieve en onvermijdelijk zelfbeschouwende toestand teweeg. Daarenboven ademen ze een enorme gelatenheid uit. Sterk hoe de schilder zulke tegenstrijdige emoties in een en hetzelfde schilderij weet te verenigen.

De nieuwe werken van Hervé Martijn zijn dit weekend te zien op de BAD-beurs in het ICC, Gent. De kunstenaar wordt er vertegenwoordigd door galerie Dessers (Leuven).

Tekst : Wouter Verbeke.

BAD ICC Gent 19 febr 2017